یکی از اولین کارهایی که با ظهور شکلات کادویی لوکاکو انجام شد، شناسایی این غذای جدید بود. نویسندگان اسپانیایی دیدگاه‌های متفاوتی را مطرح کرده‌اند.
از «گرم» بودن کاکائو، اما «مایل به سرد و مرطوب» بودن کاکائو، تا سه بخش، یکی سرد، یکی گرم و مرطوب و دیگری بسیار داغ، ارائه کرده‌اند. پیشنهاد می شود با در نظر گرفتن ادویه هایی که باید به کاکائو اضافه شود، مخلوطی تهیه کنید.
مثلاً افراد صفراوی عرق کاسنی و کسانی که یبوست دارند ریواس اضافه کنند و شکلات مصرف کنند. تا قرن نوزدهم می بینیم که شکلات در درمان بسیاری از بیماری ها از وبا گرفته تا کم خونی، از یبوست تا سل، از کاهش تب تا اسهال کودکان استفاده می شده است.
اگرچه درک “اهلات اربعه” در قرن نوزدهم شروع به از دست دادن اثر خود در مواجهه با طب مدرن کرد، شکلات برای مدتی عملکرد قدیمی خود را حفظ کرد زیرا روش های درمانی یک شبه تغییر نکردند.
مشاهده می شود که شکلات در ترکیبات دارویی در کدهای دارویی دوره مدرن گنجانده شده است. بیایید نگاهی به طب شکلات قرن نوزدهم بیندازیم.
داروهای شکلاتی اساساً دو کارکرد داشتند: اولی استفاده از برخی داروهای پنیری برای تسهیل پذیرش آنها برای بیماران بداخلاق بود. دوم این بود که ماهیت قوت بخش شکلات را که تصور می شود به تنهایی در داروها دارد، در نظر بگیریم.
به عبارت دیگر، اگرچه ماده مؤثر داروها شکلات نبود، اما به عنوان یک ماده کمکی در مخلوط های دارویی گنجانده شد. به عنوان مثال، داروهای شکلاتی با عنبر، سالپ، ید و آهن، قطران، جو دوسر در برابر خستگی تهیه می شد.
با سینچونا و نمک ویشی برای تقویت معده؛ گلسنگ ایسلندی در برابر بیماری های ریوی، گل نارنج برای آرامش اعصاب، شیر بادام؛ برای کاهش کرم ها، داروهایی با روغن سانتونین و کروتون ساخته شد. شکلات طعم این مواد را بهبود بخشید و قوت آن را به دارو اضافه کرد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.