سوزاندن زغال فشرده ، مانند سوزاندن تمام سوخت های فسیلی (از جمله نفت و گاز طبیعی)، مقادیر زیادی دی اکسید کربن (CO2) را در جو آزاد می کند و عامل اصلی گرمایش جهانی است.
مولکول‌های CO2 که یک گاز گلخانه‌ای قوی است، به پرتوهای با طول موج کوتاه‌تر از خورشید اجازه می‌دهد تا وارد جو شده و به سطح زمین برخورد کنند.
اما اجازه نمی‌دهند بخش زیادی از تشعشعات موج بلند بازتابیده شده از سطح به فضا بگریزند. CO2 این تشعشعات فروسرخ را که به سمت بالا منتشر می شود جذب می کند و بخشی از آن را دوباره به سمت پایین می فرستد و باعث می شود اتمسفر پایینی گرمتر از آنچه در غیر این صورت بود باقی بماند.
طبق گزارش هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوا (IPCC)، شواهد قابل توجهی وجود دارد که نشان می دهد غلظت های بالاتر CO2 و سایر گازهای گلخانه ای به دلیل فعالیت های انسانی، میانگین دمای زمین را از سال 1950 افزایش داده است.
در واقع، سوزاندن زغال سنگ تنها عامل اصلی است. تغییرات آب و هوایی انسانی، که بیشتر آن انتشارات ناشی از تولید برق با استفاده از نیروگاه های زغال سنگ است.
فن آوری هایی که برای کاهش سطح دی اکسید کربن در نظر گرفته می شوند شامل تثبیت بیولوژیکی، بازیابی برودتی، دفع در اقیانوس ها و سفره های زیرزمینی و تبدیل به متانول است.
اما اکثر دانشمندان آب و هوا فوراً از انتقال جهانی به دور از زغال سنگ به نفع انرژی های تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی و باد حمایت می کنند.
زغال سنگ را می توان به چند روش طبقه بندی کرد. یکی از روش های طبقه بندی بر اساس نوع زغال سنگ است.
این گونه‌ها پیامدهای ژنتیکی دارند زیرا بر اساس مواد آلی موجود و فرآیندهای زغال‌زایی که زغال‌سنگ را تولید می‌کنند، هستند. مفیدترین و پرکاربردترین طرح‌های طبقه‌بندی زغال‌سنگ آنهایی هستند که بر اساس درجه زغال‌سازی زغال‌سنگ‌ها هستند.
چنین درجات مختلف زغال‌زایی را عموماً رتبه‌ها (یا طبقات) زغال‌سنگ می‌نامند. علاوه بر ارزش علمی طرح‌های طبقه‌بندی از این دست، تعیین رتبه دارای تعدادی کاربرد عملی است.
بسیاری از خواص زغال سنگ تا حدی بر اساس رتبه تعیین می شوند، از جمله مقدار گرمای تولید شده در طی احتراق، مقدار محصولات گازی آزاد شده پس از گرم شدن، و مناسب بودن زغال سنگ برای مایع سازی یا تولید کک.
