پس از جنگ جهانی اول، معمار و طراح، مارسل بروئر، اولین صندلی پلاستیکی با پایه چوبی فولادی لوله‌ای شکل را توسعه داد، یک فرم کنسولی با قاب ساخته شده از یک نوار لوله‌ای پیوسته.
صندلی 1929 لودویگ میس ون در روه بارسلونا، با تکیه گاه های فولادی خمیده ملایم و روکش چرمی دکمه دار، یک کلاسیک مدرن است. لوکوربوزیه، معمار سوئیسی‌الاصل، مانند فین آلوار آلتو، صندلی‌های چوب خمیده چند لایه را آزمایش کرد.
فرم‌های قالب‌گیری شده توسط آمریکایی‌ها Charles Eames و Ray Eames و Finn Eero Saarinen به کل صندلی‌ها در هر دو تخته سه لا و پلاستیک گسترش یافت.
از جمله پیشرفت‌های اواخر قرن بیستم می‌توان به صندلی کیسه‌ای و یک صندلی پلاستیکی بادی اشاره کرد. به صندلی نردبانی نیز مراجعه کنید. صندلی چرخدار
صندلی فرتینگاله، صندلی بدون بازو با یک نشیمنگاه پهن که از پارچه مرغوب پوشانده شده و دارای بالشتک است. تکیه گاه یک پانل روکش دار است و پاها در بخش مستقیم و مستطیلی هستند.
این صندلی در اواخر قرن شانزدهم به عنوان صندلی برای خانم‌ها معرفی شد و در انگلستان، احتمالاً در قرن نوزدهم، به دلیل توانایی آن در جای دادن دامن‌های گشاد فوق‌العاده معروف به farthingale نام‌گذاری شد.
نام انگلیسی قبلی «صندلی مبل‌ساز» یا «صندلی مبل‌ساز» بود. صندلی فرتینگال یکی از اولین صندلی های روکش راحت بود و در بسیاری از نقاط اروپا و ایالات متحده استفاده می شد.
پایه کابریول، پایه یک تکه مبلمان که در دو منحنی شکل گرفته است – قسمت بالایی محدب و پایینی مقعر. شکل آن بر اساس پاهای برخی از حیوانات چهار پا بود.
چینی‌های باستان و یونانی‌ها آن را می‌شناختند، در اواخر قرن هفدهم در اروپا به مد بازگشت، زمانی که در سبک‌های منحنی‌تر معرفی‌شده توسط انگلیسی، هلندی و فرانسوی گنجانده شد.
اشکال اولیه احیا شده پای کابریول توسط برانکاردها به هم متصل می شدند، اما اینها رها شدند، زیرا خط پا را قطع می کردند و برای استحکام لازم نبودند. در ربع سوم قرن هجدهم، محبوبیت آن جای خود را به دوره مستقیم نئوکلاسیک داد.
